İçimdeki ölmeyen çocuk,
Sen ki bana rağmen bunca yıl ayakta, hayatta kaldın,
Bugün olduğun gibi mutlu olmadın,
Savaş çocukları gibi eprimiş sevinçleri yurtedinmişken,
Küçücük bir yüreğe sığmaya çalışan kocaman bir adam olurken,
Umutsuzluk sığınaklarını ev bellemişken,
İçselleştirdiğin kimseler tarafından fark bile edilmemişken,
Hüznün karakterin olmuş,
Gülüşün bile donuklaşmışken,
Pembe bir pamuk şekerin
Hayatına bu kadar dokunabileceği kimin aklına gelirdi???
1 yorum:
Küçücük ayrıntılar, miniminnacık anlar ve de eşyalar anlatıyor bazen hayatın kocamanlığını.... anılarımız saklanıyor el kadar güllerin ardında çoğu zaman... ya da ne derler... pamuk ipliğine bağlı değil mi hayatımız... !
Yorum Gönder