Ne nerede?
Kim kiminle?
Bilmiyorum…
Kayip olmaninn kekremsi tadi bulasti agzima,
Fircaladigim disler dokuldu tek tek,
Askin tarifini sattigini soyleyen cadi kadin dolandirdi beni
Kaldim elimde bir avuc baharatla,
Ben kimim,kimiariyorum?
Karisti hayat birbirine,
Hangiben gercek benim, karistim,
Herkesin beklentilerine boyun egerken kirilan boynum
Kisiligimi felc etti,
Aci cekiyor benligim,
Ben ki en cok kendiyle ogunen,
Savaslarin tumunden yenik ciktigimi hissediyorum,
Kandirildim,
Hayat kandirdi beni,
Mutluluk hep uzaktan izlenen ve baktikca ic gecirilen bir sey mi?
Elini tutmak, gozunu yummak, ve “o” diyebilmek “ask” diyebilmek hep eskiden miydi?
Sansli bir adam miyim?
Yasanmisliklarin iskambilinden yaptigim kaleler ya bir gun yikilirsa?
Altinda kalmaz miyim mutsuzluk sagnaginin?
Ben ki en cok askiyla ogunen.
Aklim firarda…
Neden bu kadar basit herkes?
Neden bu kadar pis?
Her gun insane okyanusu medcezirlerindeyim,
Aradigim yalnizca bir omuz!
Bu yalnizligin basa vurmus hali degil,
Birinin hayatinda yeniden, bi daha, “en” olma istek hali,
Ben ki en cok yalnizligina gomulen,
Siyirip atmak istiyorum uzerimdeki gomlegi,
Biz olmanin, sasirtmanin, sasirmanin tadini hatilamak istiyorum…
Neden bu kadar “biz” herkes?
Neden insanlar dis gorunuse, gulumsememe hatta kahkahama bu kadar aldaniyorlar?
Ben ki en cok huzunleriyle ogunen.