O kadar öfke var ki içimde

Kimi kimsesi olmayan çocuklar gibiyim

İsyanım kime bilmeden

Tutacak bir el yokken

Sevgi aranıyorum hiç olmayacak yerlerden

O kadar hazırım ki sevmeye

Biraz olsun sevilmeye

Parmaklarım bile utanıyor yazmaya

O kadar yalnızım ki

Öfke doluyum bütün insanlara

Nasıl bu kadar sevimsiz, kararsız, yapmacık olabiliyorsunuz?

Öğrenmenin bir yolu var mıdır acaba?

Bütün bu esrikliklere rağmen günaydın denebilir mi acaba?

Hayata?

O kadar öfke var ki içimde

Tüm yapmacıklara

Tüm insanlara

Neden -mış gibi yapmak

Kime neye isyan edeceğini bilmemek en kötüsü

Kimi zaman razı olup kaderine boyun bükersin

Kimi zaman ümitlenip yollara düşersin

Kimi zamanda şaşkın şaşkın gözlersin

Tükenir misin?